Hans acteert!
Niemand ontkomt dit jaar in de bioscoop aan acteur Hans Dagelet. De 67-jarige veteraan is in twee heel verschillende films te zien. En toch: „Acteren is eigenlijk iets dat volledig tegen mijn natuur indruist.”
Hans Dagelet is één brok passie. En dan vooral passie voor alles dat met cultuur te maken heeft. Noem de naam van een schrijver, componist, trompettist of schilder en de kans is groot dat Dagelet met een blik vol prachtige anekdotes op de proppen komt.
Schizofrenie
Op dit moment zit hij helemaal met Nina Simone in zijn hoofd, omdat hij repeteert voor een voorstelling over het roerige leven van de veelzijdige muzikante. „Ik weet niet wat interessanter is aan haar”, peinst Dagelet. „Haar enorme muzikale invloed, haar beroerde liefdesleven, haar schizofrenie, haar ongewilde politieke invloed. Of toch het feit dat ze een deel van haar leven in Nederland heeft gewoond.”
Dwars
Het was allesbehalve voorbestemd dat Hans Dagelet het acteursvak inrolde. Hij zat op een strenge katholieke paterschool waar zijn vader les gaf. „Ik ben me echt gaan verzetten tegen die enorme controle”, vertelt hij. „Mijn ouders hadden helemaal niets met theater of muziek. Dus leek het mij de uitgewezen manier om ze dwars te zitten.”
Cultuur
Dankzij twee leuke leraren op de middelbare school maakte de tiener kennis met cultuur. „Er ging een wereld voor mij open. Ik sloot me aan bij een toneelclubje en leerde mezelf trompet spelen.” De toneelschool was overigens niet zijn eerste keus. „Maar ik had gehoord dat daar veel homo’s rondliepen en dat vonden mijn ouders hélemaal niets. Dat vormde voor mij een extra stimulans om het wel te gaan doen.”
Puntje
Toch hadden zijn ouders achteraf misschien een puntje. „Hoewel ik het inmiddels vijftig jaar doe, kost het me nog steeds heel veel moeite om op een podium te staan. Het is iets dat volledig tegen mijn introverte natuur indruist.” Met trompetspelen heeft Dagelet dat overigens minder. „Dan kan je gewoon je ogen dicht doen en spelen. Dan zit je veel meer in je eigen wereld. Acteren is meer een soort presentatie die je moet doen.”
Fantasie
Films maken vindt de acteur overigens minder eng. Zeker als het bijzondere projecten zijn, zoals Swchwrm en Hemel. „Het zijn allebei unieke films”, knikt hij. Swchwrm („Het klinkt een beetje als het starten van een auto”), vertelt over een jongetje dat schrijver wil worden. Dagelet speelt zijn opa, die hem enorm motiveert. „De film is een ode aan de fantasie. Ik vind het zeker in tijden als deze, waarin cultuur en verbeelding door sommige mensen worden gezien als iets zonder nut, heel erg belangrijk dat dit soort prachtige idealen worden uitgedragen.”
Onvolwassen
In Hemel vertolkt Dagelet een vader die probeert beter contact te krijgen met zijn dochter. Maar ondanks de goede intenties van beide partijen, wil het maar niet vlotten. „Het is geen nare man, maar meer een ongrijpbare man”, legt de acteur uit. „Het is een heel onvolwassen iemand, die meer met zichzelf dan met zijn kind bezig is.” Dagelet herkent dat onvermogen wel een beetje. „Ik vraag me soms ook af of ik er niet vaker voor mijn kinderen had moeten zijn. Maar gezien het feit dat ze ook allemaal in de culturele sector werken, is er blijkbaar toch ergens een vonk over geslagen. Dat vind ik wel een geruststellende gedachte.”
Onzekerheid
De acteur kan na een halve eeuw nog steeds genieten van de grillige onzekerheid die zijn vak met zich mee brengt. „Ik hou van die wispelturigheid”, bekent hij. „Ik zou er niet aan moeten denken elke dag van negen tot vijf achter een bureau te moeten zitten.” Dat er voor de kunst- en cultuurwereld een moeilijke periode aankomt door de bezuinigingen van het kabinet-Rutte, doet daar niets aan af. „Ik merk wel dat ik er opstandig van word”, knikt hij. „Misschien wordt het wel weer tijd voor een grote revolutie, net als in de jaren zestig. Iedereen stelt zich zo afhankelijk op en alles wordt maar glad gepolijst. Mensen moeten juist in dit soort donkere tijden staan voor wat ze écht denken en willen.”
Nu te boeken!
Als huiskamerproject!
Hans Dagelet in "Stervend Europa"!
deze voorstelling houdt het midden tussen een verhalenverteller, een hoorspel, en muziektheater. Een voorstelling die nagonst in je hoofd.